Σκεφτόμουν ... και όπως όλες οι σκόρπιες σκέψεις γύρω από ένα θέμα παίρνουν αόριστα μορφή μέχρι που βγαίνει κάτι απτό ... έτσι και όλες οι προσπάθειες των ανώνυμων, wikileaks, hackers και όσων προσπαθούν να αντιταθούν [το πως και το γιατί, σηκώνει μεγάλη κουβέντα και βεβαίως είναι θέμα και ηθικό και μη] γυροφέρνουν καιρό στο μυαλό μου. Σε όλες τις περιπτώσεις υπεσέρχεται το λάθος με την μορφή της ανθρώπινης ατέλειας. 

Ολοι κάνουν λάθος.

Η σκέψη μου κάνωντας περαντζάδες πάνω στα κατορθώματα και στις αποτυχίες, στέκεται σε μερικά σημεία: η online ασφάλεια είναι ανέκδοτο ακόμα και με public κλειδιά καθώς είπαμε μπαίνει πάντα το ανθρώπινο λάθος [εδώ στεκει το λάθος με το δημόσιο κλειδί του wikileaks] , η ανωνυμία είναι ένα θέμα καθώς οι περισσότερες οργανώσεις τουλάχιστον στους αρχικούς πυρήνες τους αποτελούνται από γνωστούς μεταξύ τους κάτι που βοηθά την δημιουργία σκληρού πυρήνα σε κάθε μία από τις αντίστοιχες οργανώσεις αλλά που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα καθώς είναι εύκολο αν ανακαλύψουν έναν να περάσουν και στο σύνολο της ιστορίας [εδώ πέφτει η κατηγορία των ανώνυμων και του LulzSec]

Είναι φανερό πια πως το online αντάρτικο είναι σε πλήρη εξέλιξη και βεβαίως τα λάθη υπάρχουν και από την πλευρά της εξουσίας όπως και και από την μεριά των ψηφιακών ανταρτών. Ενα σημαντικό θέμα είναι η ψηφιακή ασφάλεια που είναι ενα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και που σαν τρόπαιο έχει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΜΑ: την κατοχή πολύτιμων πληροφοριών. Οι μεν κοινώς να τις κρύψουν, οι δε να τις αποκτήσουν και να τις χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν. Το βασικό ζήτημα σε όλο αυτό είναι οι ψηφιακές πόρτες.

Σε καθε ψηφιακή πόρτα που έχει υπάρξει κλειδί, μπορεί να υπάρξει αντικλείδι.

Οταν λοιπόν είσαι έτοιμος να ανοίξεις μια πόρτα να ξέρεις ότι από αυτήν μπορούν και να μπουν και να βγουν στοιχεία. Το κουτί της Πανδώρας που δεν ξέρεις ποτέ πόσο βαθιά θα σε πάει, όπως ο κ. Assange καθώς έπαιξε σε βαθιά νερά και εκεί δεν έχει μόνο ... πλανγκτόν.

Από την άλλη βεβαίως όταν είσαι η εξουσία και πιστεύεις ότι μπορείς να κρατήσεις ερμητικά κλεισμένη την πόρτα που κρατά σημαντικά μυστικά να ξέρεις ότι εκεί δεν παίζεις μόνος σου και οτι είναι στην φύση του ανθρώπου δύο πράγματα: πρώτον να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και δεύτερον ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. Μπορεί κάποιος να έχει σκεφτεί το καλύτερο σύστημα ασφαλείας και πραγματικά να έχει κάνει πολύ καλή προσπάθεια. Υπάρχουν όμως μερικά δεδομένα που φύσει αντίθετα σε κάθε τέτοια προσπάθεια: πχ. ο διαθέσιμος χρόνος που έχει κάποιος για να σπάσει το κλείδωμα [που σημαίνει ... μεγάλυτερη έκθεση, μεγαλύτερος  κίνδυνος σπασίματος], πχ. τα ανθρώπινα νοητικά όρια  [δεν μπορείς να τεστάρεις κανένα σύστημα εναντίων όλων των κορυφαίων μυαλών του πλανήτη, για να έχεις την δυνατότητα να δεις σε ποιο σημείο αποτυγχάνει] πχ. τα κίνητρα πίσω από κάθε προσπάθεια [αν του έχεις σκοτώσει τη μάνα κάποιου, μην αναρωτιέσαι πόσο δυνατό είναι το κίνητρό του].

Γενικά νομίζω ότι είναι ένα θέμα χωρίς αρχή και τέλος καθώς είναι στη φύση να υπάρχουν δυο άκρα αντίθετα ... το μαύρο και το άσπρο [με όποια ερμηνεία βολεύει τον καθένα για το ΠΟΙΟΣ είναι τι].